Mijn kind is hoogbegaafd

“Help, mijn kind is hoogbegaafd!” Dat wilde ik eigenlijk als titel boven deze blog zetten. Totdat ik dacht: “Waarom ‘help’? Niks ‘help’. Het is gewoon zoals het is, en daar ben ik blij mee.” En zo is het ook echt.

Hoogbegaafdheid
Vandaag start ik een nieuwe categorie op deze website. De categorie “Hoogbegaafdheid”. Een categorie waar ik (heel) erg lang over heb getwijfeld. “Hoogbegaafd” is immers zo’n typisch woord waar extreem veel misverstanden over bestaan. Mensen denken al gauw dat hoogbegaafdheid een ‘luxeprobleem’ is, of dat ouders graag opscheppen over hun kind, of dat een kind wel erg graag showt wat hij/zij allemaal weet.

Tegelijkertijd zijn die misverstanden en de rare bijsmaak die het woord ‘hoogbegaafdheid’ geeft, één van de redenen waarom ik deze categorie vandaag toch toevoeg aan deze website. Het-Klopt-Namelijk-Niet. Nee, hoogbegaafdheid is geen luxeprobleem; nee, ik schep niet op over de hoogbegaafdheid van mijn kind; en nee, mijn kind showt totaal niet wat het allemaal weet maar gaat juist expres onderpresteren.

Ons kind is hoogbegaafd
Elianne is ons eerste kindje. Ze was een geweldige baby (en peuter en nu kleuter 🙂 ). Anderen om ons heen zeiden wel eens dat haar ontwikkeling uitzonderlijk was. Maar wisten wij veel: ze was ons eerste kindje, en wij groeiden gewoon met haar ontwikkeling mee.

Op een gegeven moment werd het aan onszelf echter ook wel duidelijk dat ze sommige dingen wel heel snel deed. Met 7 maanden de eerste woordjes praten bijvoorbeeld. (Ja, wij vonden dat gewoon schattig, en later was het ook wel handig.) Maar vooral de diepe denkprocessen, de manier van uiten, en de honger naar kennis; ja, dit waren voor ons de signalen die aangaven dat haar ontwikkeling toch niet helemaal ‘normaal’ (wat een afschuwelijk woord!) was.

Toen Elianne 2 werd, ging ze naar de peuterspeelzaal. Wij als ouders leefden toen nog in de fase van “Ach, het loopt wel los”. Maar al heel snel viel het ook de juffen op dat Elianne wel erg ver voor liep. Na wat testjes en onderzoek was het gauw duidelijk: een ontwikkelingsvoorsprong.

Waarom ik hierover schrijf
Na veel wikken en wegen kies ik er vandaag toch voor om hierover te gaan schrijven, en hier zelfs een speciale categorie voor aan te maken. Mijn 3 redenen daarvoor zijn deze:

1. Op deze blog schrijf ik graag over dingen waar we zelf in ons gezin in ‘zoeken naar het goede’. Door onze zoektocht rondom Elianne’s hoogbegaafdheid (en ja, ook die van mijzelf – iets waar we achter kwamen juist door het proces met Elianne), zijn we veel dingen te weten gekomen én zoeken we nog steeds naar hoe we haar mogen opvoeden. Deze zoektocht, en onze ervaringen, inzichten en struggles daarin, deel ik graag.
2. Ik wil graag een kleine bijdrage leveren aan het rechtzetten van de misverstanden rondom hoogbegaafdheid, zoals ik hierboven omschreef.
3. Mijn specifieke insteek is dat ik als christen wil schrijven over hoogbegaafdheid. In de kerk zeggen we vaak dat iedereen zijn of haar gaven en talenten moet inzetten. In mijn optiek wordt het talent ‘hoogbegaafdheid’ maar zelden op waarde geschat in de kerk; en dat vind ik met recht ‘zonde’. Want zo blijft veel talent in de kerk ongebruikt, én voelen veel hoogbegaafden zich niet thuis in de kerk. Graag creëer ik via dit blog daarom een beetje ruimte voor christen-zijn en hoogbegaafdheid.

Vanaf nu volgen dus ook zo nu en dan blogs waarin ik schrijf over onze zoektocht in het omgaan met hoogbegaafdheid in de opvoeding. Het zal gaan over de mooie, unieke kanten hiervan. Maar ook over de pittige uitdagingen waar we met vallen en opstaan een weg in zoeken. Hoe dan ook: hoe wij als christen ‘zoeken naar het goede’ rondom hoogbegaafdheid, zal vanaf nu een plek krijgen op deze website.