‘Hoe gaat het met jullie?’ Die vraag krijgen wij de laatste tijd heel vaak – fijn dat er zo meegeleefd wordt! En keer op keer stelt het mij de vraag: hoe gaat het eigenlijk, nu een paar weken na de geboorte van Jiska?
Mozaïek
Terwijl ik hier op een schaars moment dat ik alleen was over nadacht, kwam er een beeld in mij op. Een beeld van een vloer die helemaal bedolven is onder de mozaïek-steentjes. Alsof de steentjes zomaar uitgestrooid zijn, willekeurige chaos. Elk steentje op zichzelf is prachtig, heeft iets eigens, is mooi. En alles bij elkaar is het een kleurrijk geheel, bruist het van levendigheid en kleur. Maar overzicht? Dat is zo op het eerste gezicht niet te ontdekken. Het is een prachtige chaos.
De eerste weken met Jiska waren een rollercoaster. Wat had ik er – tijdens de loodzware zwangerschap – soms angstvallig naar uitgezien om haar moeder te mogen zijn; om ‘straks’ met haar in mijn armen te mogen zitten, haar te voeden, te verzorgen, te knuffelen, te leren kennen en lief te hebben. En dat werd werkelijkheid – een mooiere werkelijkheid dan ik had durven dromen. Dank aan de Levende!
Maar naast dit intense genieten en beleven, was er diepe angst. Jiska’s ademhaling ging nog niet van een leien dakje. Meerdere keren moesten we tijdens de kraamweek ineens op-en-neer naar het ziekenhuis. Oh wat voelt dat kwetsbaar, om zo’n klein poppetje te zien worstelen met haar adem, en niet veel meer te kunnen doen dan het uitschreeuwen naar Degene die adem geeft.
(Overigens: het gaat stapje voor stapje beter, ze wordt duidelijk sterker. We zijn er nog niet, dus gebed blijft nodig. Maar zo hevig als in het begin, is het gelukkig niet meer.)
Jiska
Terug naar die mozaïek-steentjes. Voordat Jiska geboren was, zei een vriendin (met meer kinderen) al eens tegen mij: ‘Hierna ben je de controle kwijt – je hebt altijd meer kinderen dan je handen hebt.’ Oh wat kreeg zij gelijk! Nu veel aandacht (en zorg, en dus ook mentale ruimte) naar Jiska gaat, kan die tijd en energie niet naar de andere twee. Nu de nachten kort zijn, is er overdag minder energie. Nu we soms ineens met Jiska op stel en sprong naar het ziekenhuis moeten, moeten de andere twee op stel en sprong weer een oppas krijgen. Structuur aanbrengen (waar ik wel van houd) of overzicht en controle houden (waar ik ook wel van houd), dat is er echt niet meer bij.
Vanaf het vroege begin van de zwangerschap had ik de naam voor onze dochter in mijn hart: ‘Jiska’ moest het worden. Die naam kan op meerdere manieren vertaald worden: met ‘God’ of met ‘zij’ als het onderwerp. ‘God heeft het overzicht,’ is de vertaling in het eerste geval. Doorheen de zwangerschap heeft die betekenis me al zo vaak rust gegeven; als de zwangerschap (opnieuw) tegenviel, nog zwaarder werd, en we met nog meer beperkingen moesten leven. Niet ik, maar Gód. Hij overziet het wel, weet echt wel wat Hij doet.
Losse steentjes in een geheel
Al die steentjes op de grond, de prachtige mozaïekstukjes. Ik zie chaos. Prachtige chaos. Maar geen overzicht, meer flarden, stukjes, momenten waarin ik er mag ‘zijn’, mag ‘leven’, mag ‘be-leven’. En tegelijkertijd kijkt er Iemand mee die een groter perspectief heeft; Iemand die wél overzicht ziet en heeft. En in de handen van die Ene, daar zijn wij thuis.
‘Hoe gaat het met jullie?’ Die vraag kan ik dus niet zo zwart-wit beantwoorden. Door alle moodswings, hormonen, energie-gebrek, uiterste hoogtepunten en diepe angstige dalen heen leven wij op de steentjes die het leven ons op dit moment geeft. Soms vol overgave, soms worstelend. Maar dit is het leven op dit moment; en dat is genade.