Monday Moment #35

Daarop riep Jozua de twaalf mannen […] en zei tegen hen: Ga voor de ark van de HEERE, uw God, uit naar het midden van de Jordaan. En laat ieder voor zich een steen op zijn schouder heffen, volgens het aantal stammen van de Israëlieten, zodat dit een teken is onder u.
[Jozua 4 vers 4-6a, Herziene Statenvertaling © Uitgeverij Jongbloed 2012]

Als gezin lezen we momenteel het Bijbelboek Jozua. En terwijl Jesse een stukje las, en ik luisterde, raakte dit beeld mij: het beeld van de mannen die geroepen worden om elk een zware steen uit de rivier te halen. Ik zag het voor me: mensen met sterke spieren die de rivierbedding inlopen, een steen uitkiezen, die steen op hun rug hijsen, en die zware steen tillen naar de oever. Hun voorouders werden gedwongen stenen te sjouwen – als slaven in Egypte. En nu hier deze mensen, vrij van hun slavenbestaan, die worden geroepen, niet om grootste daden te doen, maar om… stenen te sjouwen. Het kwam in mij op:

Soms is leven dit: sjouwen met een zware steen.

De tekst uit Jozua is zo rijk. De Israëlieten worden uitgenodigd om door de rivier heen (de ark van) God te volgen zodat ze de weg zullen weten, want ze zijn die weg gisteren en eergisteren niet gegaan (hoofdstuk 3 vers 4). Wanneer iedereen door de rivier is gegaan, en (de ark van) God ook, stroomt het water weer als gisteren en eergisteren (hoofdstuk 4 vers 18). Alles lijkt weer hetzelfde, maar er is iets dat oneindig is veranderd.

Gisteren en
 de dag ervoor
ging daar het water, ik
 kon er niet door.

Daarom kijk ik met
 diep ontzag
vanaf de oever; een
 nieuwe weg verschijnt.

Die weg ben ik nog
 nooit gegaan.
Maar U, U gaat
 voorop, ik hoef niet bang te zijn.

Daar, diep beneden hijs
 ik het op mijn rug - een zware steen.
Nog dagenlang zal ik het voelen,
 een leven lang draag ik het mee in mijn herinnering.

En zoals gisteren en
 de dag ervoor
gaat daar weer water, ik
 kan er niet door.

Ik kan niet meer
 terug, al zou ik willen.
Hier zal ik dapper leven met
 een stapel stenen als getuige.