Steeds als ik veel wolken over de aarde stuur, zal er een regenboog tevoorschijn komen. Dan zal ik denken aan mijn belofte aan jullie en aan alles wat leeft. Nooit meer zal het water iedereen doden en alles verwoesten.
[Genesis 9 vers 14 en 15, Bijbel in Gewone Taal © Nederlands Bijbelgenootschap 2014]
De geschiedenis rond Noach is er één die veel verteld wordt – aan kinderen vaak als ‘leuk’ verhaal met een ark en dieren en een regenboog – terwijl het één van de meest trieste verhalen uit de Bijbel is.
Er zitten, geloof ik, heel veel lagen in dit verhaal. Eén stukje wat bij mij bovenkwam, is dat ik dit van God zo kan herkennen: de teleurstelling, de pijn, het verdriet als iets niet is geworden wat het had kunnen zijn. Soms overvalt het me, wanneer ik de verwondingen zie in mijn eigen leven – en alle daaruit voortvloeiende consequenties. Dat roept soms het gevoel op: mag het opnieuw, God, mag ik opnieuw?
Noach: zijn naam betekent ’troost, rust, vrede’. En wat vind ik het prachtig dat – in tegenstelling tot zijn verhaal zoals dat in de Koran verteld wordt – direct na de geschiedenis van de zondvloed verteld wordt over Noachs dronkenschap en zijn niet-volmaakte leven. Dat Noach opnieuw mocht starten, betekende geen eind aan pijn, mislukking, en verwonding. Maar één ding stond als een paal boven water: de regenboog. Trouw voor altijd.
Soms wens ik wel
dat dit opnieuw gebeurd,
maar dan individueel.
Dat U het stromen laat,
en alles af wast
wat geen troost is.
Dat U de knop indrukt,
'reset', begin maar
opnieuw.
Ontdaan van alle smet,
en pijn,
en leed.
Alle verwondingen, alle
krassen in mijn
ziel, - verdwenen.
Niet meer leven vanuit
gebrokenheid en alles wat
daaruit voortvloeit.
Maar U stuurt mij
terug:
"Ga en leef!"
Hier heb ik het mee te doen.
U leert mij
leven met mijn scherven.
Laat U me daarin troost
ervaren,
vrede, rust?
Laat U me zien dat dit
het goud is aan
het einde van de regenboog?