Een poort van de hemel

Het is zondag. De dag is nog maar net begonnen. Alle vier hebben we schone kleren aan. Elianne een mooi, schoon, wit vestje. Joël schone kleertjes. We zouden gewoon gaan ontbijten, en daarna naar de kerk.

‘Zouden’, inderdaad. Elianne wil meehelpen het ontbijt klaarmaken. Het ontbijt bevat blauwe bessen, en notenpasta. Ergens in de keuken gaat het mis. Sap van de bessen belandt op haar mouw; een veeg notenpasta op haar vestje. Even later zit er ook nog een klodder pindakaas op haar andere mouw. Dág, schoon wit vestje; je hebt het wel een half uur volgehouden vandaag!

Joël eet dat het een lieve lust is. Appelstroop, één van zijn favorieten. Zichtbaar voor iedereen. Zijn handen en mouwen zitten er finaal onder. Zijn kin lijkt een groeiversnelling qua baardgroei te hebben ondergaan: om zijn mond, onder zijn neus, aan zijn kin: alles is veranderd in een heerlijk, zwart, kleverig ventje.

Wereldbeeld
Vorig jaar schreef ik een blog over Het wereldbeeld van je kinderen. Dit is één van de dingen waar ik een grootse passie voor heb: dat jij, als ouder, mee mag helpen om het wereldbeeld van je kind te vormen! Hoe jouw kinderen naar de wereld kijken en hoe zij de wereld interpreteren: daarin speel jij als ouder een hele grote rol. Soms voel ik me daardoor overweldigd; op andere momenten verwonderd dat ik zo’n rol mag spelen.

Mijn grootste wens is om aan Elianne en Joël door te geven dat God ‘er ís’. Dat ze iets van God leren ontdekken uit de gewone, dagelijkse dingen. Dat ze God leren kennen als ‘Jahweh’ – Ik zal er zijn.

Waar kijk je
Ja, dit zien van God is een geschenk, een genadegave door Gods Geest. Tegelijkertijd denk ik dat we onszelf kunnen laten oefenen in het openen van onze ogen. Als God in Jezus méns werd, net zo mens als jij en ik – behalve zonde – , dan is God niet alleen hemels, maar ook aards; als God goedheid is, dan kunnen we in de goede dingen om ons heen iets ontdekken van God; als God verbonden met ons wil zijn, en samen met ons wil zijn, dan moet dat tastbaar en zichtbaar worden in onze dagelijkse realiteit.

Vieze-schone kleren; en God
“Ja,” denk ik op de bewuste dag met vieze-schone-kleren, “het is allemaal mooi bedacht. Maar maak het nu eens concreet: waar zie je iets van God dan, in Joëls vieze toet, in Elianne’s niet-meer-zo-witte-vestje? Waar ís God? Hoe kijk je dan?” En ik ga zitten. Ik word stil. En ik laat mijn gedachten met God de vrije loop. Is dit enkel een mooie theorie? Of kan ik mezelf, en mijn ogen, hierin laten openen?

Ik mijmer, ik denk, en ik bid – dat doe ik vaak allemaal door elkaar. Mogen wij onze ogen, én die van onze kinderen, laten openen voor Gods geschenken aan de wereld en voor Gods ‘Ik zal er zijn’? En dan zie ik een glimpje: Joël en Elianne éten. En wat ze eten gaat niet alleen naar binnen, maar wat ze eten wordt zichtbaar aan de buitenkant. Of ik dat nu leuk vind of niet (leve de wasmand!): aan de buitenkant wordt zichtbaar wat mijn kinderen tot zich nemen.

Adam en Eva aten, in het paradijs. En oei wat werd dat zichtbaar. En Jezus dan, die zichzelf vergeleek met brood, met water, met manna, met wijn? Of Paulus, die oproept je te laten vullen met de Heilige Geest? Wat als ik dát tot me neem? Wordt dat dan óók zichtbaar aan de buitenkant?

Een poort van de hemel
Ineens voel ik me zoals Jakob, daar in Betel. Jakob droomt en ziet treden tot in de hemel, en Gods engelen die omhoog gaan en afdalen. Als hij wakker wordt, roept hij uit: “Dit is het huis van God, de poort van de hemel!”

Zó voelt het ineens ook als ik de vaatdoek pak om Joëls vieze toet schoon te vegen, als ik Eliannes vestje met een zucht weer in de wasmand stop. Een poort van de hemel. Zo iets aards, zo iets basaals, wordt iets heiligs. Wordt een poort van de hemel.

Een week later vieren we Heilig Avondmaal in de kerk. En ik eet het brood en ik drink de wijn. En ik stamel zachtjes: “Jezus, mag wat ik nu tot me neem óók zichtbaar worden aan de buitenkant?”